هنر تنها زیبایی دوباره خلق شده نیست؛ هنر تجلی عشق، مهربانی و عمیق‌ترین احساسات قلبی است. آیا به الهام و انگیزه نیاز دارید؟ پس به این نقاشی‌‌ها...

هنر خالق زیبایی‌‌هاست. رالف والدو امرسون من خودم هنرمند نیستم و در خلق کارهای هنری نیز ماهر نیستم، اما همیشه شاهکارهای بزرگ هنر بهم انگیزه می‌دهند. هنر تنها زیبایی دوباره خلق شده نیست؛ هنر تجلی عشق، مهربانی و عمیق‌ترین احساسات قلبی است. آیا به الهام و انگیزه نیاز دارید؟ پس به این نقاشی‌‌ها نگاه کنید! کلمه‌ای برای وصف زیبایی‌شان پیدا نمی‌شود... چه چیزی بیشتر از یک شاهکار بزرگ می‌تواند الهام بخش باشد؟   مونالیزا، لئوناردو داوینچی لوور، پاریس- 06-1503 این صورت با لبخند مرموزش خودش با هنر مترادف شده است و قطعا مشهورترین نقاشی ای است که همه‌مان می‌شناسیم و تقریبا تاثیرگذارترین پرتره در طول تاریخ نیز بوده است.   شب پرستاره، وینسنت ون گوک موزه هنرهای معاصر، نیویورک، 1889 بی شک این اثر هنریبهترین دوست داشتنی‌‌ها را به نمایش گذاشته و اما نوابغ را نیز به دردسر انداخته است. گویا هنرمند قصد داشته در طول نیم قرن یا بیشتر با استفاده پرمعنی اش از رنگ نوابغ و هنرمندان سراسر جهان را تحت تاثیر قرار دهد.     گلهای آفتابگردان، وینسنت ون گوک لندن، گالری ملی، 1888 ون گوک بعد از ترک کردن زادگاهش هلند به قصد جنوب فرانسه برای تشکیل انجمن هنری، این گلهای آفتابگردان را نقاشی کرده است. او این اثر را برای تزئین اتاق خواب دوستش پل گوگن نقاشی کرد. ون گوک سال بعد یعنی سال 1889 کپی دیگری نیز از این نقاشی کشید و شاید هم کپی دیگری در سال بعدتر. کپی‌‌ها و نسخه‌‌های متفاوت دیگری از این تابلو نیز به شاگردان او نسبت داده شده است. این گلهای هنری معروف در قلبشان نمونه ساده‌ای از ایجاز زندگی را به نمایش می‌گذارند؛ آنها چرخه‌‌های متفاوت زندگی ما هستند، شکوفه‌‌های شاداب و باطراوت تا پژمردگی و نابودی...   موج نهم- ایوان آیوازوفسکی 1850- موزه دولتی روسیه، سن پترزبورگ تابلوی موج نهم شاهکاری واقعی است. آیوازوفسکی در این نقاشی که تلاش شوم گروهی را برای نجات یافتن از امواج بی‌رحم اقیانوس نشان داده، به کمال تکنیکی ناب خویش دست یافته است. باوجود این قوی‌ترین بخش این کمپوزیسون در مرکز نقاشی قرار دارد که مرموز‌ترین و عرفانی‌ترین بخش و نمایش دهنده تشعشعات خورشید می‌باشد و به صحنه با طیفی از رنگهای قوی سبز و صورتی روشنایی بخشیده است. همچنین بارها از این نقاشی به اسم زیباترین نقاشی روسی نام برده شده است. گالری علوفه، جان کنستابل 1821، گالری ملی، لندن این تابلو به عنوان بزرگترین نقاشی بریتانیایی ارزشمند و مورد تقدیر واقع  می‌شود، اما وقتی که برای اولین بار در سال 1821 در آکادمی ‌سلطنتی نمایش داده شد (با عنوان: نیم روز)، در پیدا شدن خریدار ناکام ماند. ولی وقتی در فرانسه تئودور گریکالت این اثر را تحسین کرد بیشتر مورد توجه قرار گرفت. و بالاخره وقتی در یک سالن در پاریس همراه با تابلوهای دیگر کنستابل نمایش داده شد شور و هیجان بیشتری را برانگیخت (گفته شده که حضور داشتن نقاشی‌‌های دیگر کنستابل در این نمایشگاه یک هدیه برای گریکالت که خیلی زود و در همان سال فوت کرد، به شمار می‌آمده). در این نمایشگاه تابلوی گالری علوفه به طور قطع به عنوان برنده مدال طلایی که توسط چارلز ایکس از فرانسه اهدا می‌شد انتخاب شده بود. آثار کنستابل در این نمایشگاه تحت تاثیر و الهام گرفته از نقاش‌‌های فرانسوی مثل اوژن دلاکروا بود.     برج بابل، پیتر بروگل مهتر 1563، موزه کانستیستوریس، وین موضوع این نقاشی سازه برج بابل است؛ در کتاب مقدس آمده که این برج ساخته دست بشر برای رسیدن به بهشت بوده. بروگل در نشان دادن معماری برج بابل با طاق‌‌ها بیشمار و نمونه‌‌های دیگر از مهندسی رومی، عمدا کلسئوم روم را تداعی کرده است. هدف او از این نقاشی این بوده که خطرات غرور بشر و شاید هم هم زیانبار بودن عقلانیت کلاسیک در مواجه با الاهیت را نشان دهد.     تمرر جنگجو به آخرین لنگرگاهش کشیده می‌شود تا از هم باز شود، جی.ام.دبلیو. ترنز 1838، گالری ملی، لندن در مهم‌ترین بخش نقاشی، یعنی کشتی جنگی قدیمی، ترکیب بندی اثر غیر عادی است، که در سمت چپ تصویر جا داده شده یعنی جایی که بر شکوه و جلال اثر تاکید می‌شود و اکثر رنگهای شبح گونه آن در گوشه ای از مثلثی قرار گرفته است که در دو گوشه دیگر آن آسمان آبی و همچنین مهی که به سوی آسودگی خیال پیش می‌رود،  قرار دارد. زیبایی قایق کهنه در کنتراست قوی و رنگهای سیاه  و چرکین قایق با بخارهایی نمود پیدا می‌کند که به سرعت از روی سطح دریاچه بلند می‌شود؛ "مثل بخار آب". در سال 2005 این نقاشی به عنوان عالی‌ترین اثر هنری در گالری هنر بریتانیا انتخاب شد.   گشت شبانه، رامبرانت وان رین 1642، آمستردام، Rijksmuseum از این نقاشی به عنوان بهترین کار رامبراند نام برده شده است، چرا که این اثر تمام الگوهای نقاشی را شکسته تا حدی که تمام نقاشان چهره آن دوران از خلق این اثر ابراز نگرانی و ناراحتی کردند. این نقاشی به تازگی به نمایش گذاشته شده و به عنوان یکی از بهترین آثار اروپای شمالی به بازدیدکنندگان ارائه می‌شود.   خوک چران، بریتانی، پل گوگن 1888، موزه هنر شهر لس آنجلس گوگن یکی از نقاشان پیشرو پست امپرسیونیست به شمار می‌آید. این نقاشی رنگین نسبت به نقاشی‌‌های دیگر گوگن به سبک پخته خاص خودش فضاهای رئال بیشتری دارد. "خوک چران" با کشاورز و خوکهایش و پس زمینه ای از خانه‌‌های کوچک روستایی و آسمان،  از پیش زمینه ای متفاوت برخوردار است. رنگهای قوی و تکه تکه یکی از سبکهای خاص و متعلق به گوگن است.     دو خواهر (روی تراس)، پیر آگوست رنوآر 1881، موسسه هنری شیکاگو تجلیل از زیبایی بهار و پیمانهای دوران جوانی، در تابلوی دو خواهر (روی تراس) سبک تکنیکی و کمپوزیسیون درست، نمایش هنرمندانانه رنگهای لرزان باطراوت به خوبی مشهود است. اکثر تصاویر نقاشی در اندازه واقعی قضایی سطحی را در جلوی تراس اشغال کرده اند؛ و در پشت آنها فضایی پرنشاط و پر از برگ مورد توجه قرار می‌گیرد که به نحو بسیار شدیدی روی فرمها و شکلهای نقاشی شده فوکوس می‌کند. صورت دو دختر به شدت بر اصول نقاشی جدید رنوآر تاکید داشته و آن را آشکار می‌کند و رنگ صورتها تحت تاثیر سایه‌‌ها یا بازتابها قرار نگرفته است. رنگ چشمهای دختر کوچک بسیار شفاف  و واضح، به رنگ آبی ترانسپورانت و شفاف، ما را به تماشا کردن جهان با نگاهی تازه و از دید چشمانی بی‌گناه دعوت می‌کند.

پرده‌ی اول

نادر طالب‌زاده مجری برنامه‌ی زنده‌ی تلویزیونی راز، شمایل جدیدی از مجری‌گری ارائه داد که در تلویزیون ایران کم‌سابقه بود. این شمایل را شاید باید یک «ضداجرا»‌ نامید. مجری‌های تلویزیونی گذشته یا به شیوه‌ی رسمی، یا بازی‌محور یا تلفیقی از این دو (این‌شب‌ها را دیده‌اید؟)‌ در صفحه‌های گیرنده‌ها ظاهر می‌شوند و به ما زل می‌زنند و سعی می‌کنند ما را تحت تأثیر قرار دهند. این شیوه‌ی اجرا از «نمایش» و «بازنمایی»‌ریشه گرفته و بر خلاف این‌ها، طالب‌زاده یک سر از دنیای مستند آمده است. بنابراین، عملا «مجری»‌ نیست. اجرا نمی‌کند. همان کسی است که هست. صحبت‌هایش را می‌کند و خیلی ساده مهمان‌ها را برنامه ریزی می‌کند. به عمد دستور پخش پلی‌بک‌ها را جلوی چشم‌های ما صادر می‌کند که شاید از نظر بعضی‌از برنامه‌ها، این کار از کفر کائنات بدتر باشد. بنابراین صمیمیتی به فرم برنامه می‌دهد که در تضاد با آماتورنماییِ او در اجرا، اتفاقا جواب می‌گیرد. ضد اجرا خیلی‌ها را جذب می‌کند. این پرده‌ی اول.

پرده‌ی دوم

محتوای برنامه، نوعی احیای نگاه ریشه‌ای (رادیکال)‌انقلاب‌اسلامی در برابر جبهه‌ی غربی است. نگاهی که امروز دولت پرچمدار آن در جهان است. تنشِ‌ میانِ‌ انقلابِ‌اسلامی و اسلام از نوع انقلابی با جهان سرمایه‌داری سکولار، بن‌مایه‌ی گفتگوهای این برنامه است. بنابراین حساسیت محتوا، مخاطبین را جذب می‌کند. فقط بحث‌های سنگین استراتژیک و راهبردی مطرح نیست. فقط سخن از ایران به مثابه‌ی پرچمدار تحول برای جهان اسلام و کل جهان نیست. تنها از گذشته‌گرایی و بازگشت به تاریخِ گذشته‌ی ایران به مثابه‌ی ابزاری برای بازیابی هویت در عالم غرب سخن به میان نمی‌آید. موضوعات عامه‌پسندی مثل جن و شیطان (یا به قول برنامه، عالم دخان) و فیلمِ کنجکاوی برانگیز ملک سلیمان و سریال‌های تلویزیونی امریکایی هم جزئی ازاین برنامه است. بنابراین، محتوا هم مخاطب را می‌کشد دنبال خودش. این پرده‌ی دوم

پرده‌ی سوم

بعضی از برنامه‌ها را مهمانِ برنامه احیا می‌کند. نه اجرا و نه محتوا. برنامه‌ی معرفت در شبکه‌ی چهار با اجرای دکتر منصوری لاریجانی که مهمان ثابتش دکتر ابراهیمی دینانی فیلسوف سرشناس معاصر ایران است، از این دست برنامه‌هاست. راز گاهی مهمان‌های جذابی دارد؛ شاید حسین جعفریان مثل اعلای آن بود. در کنارش مهمان‌های خوش‌سخنی مثل حسین بهزادی، یا مهمان‌های تأثیرگذاری مثل مثل لوی شرف‌الدین و آن آزاده‌ی ایرانی که سال‌ها در آلمان زندانی بود (اسمش خاطرم نمانده، ولی به دلیلی اسم کوچکش را که کاظم بود، به خاطر دارم) و چند مهمان دیگر. گاهی هم مهمان‌ها بدک نبودند. جوان مستندسازی که برای پرس‌تی‌وی برنامه می‌ساخت یا یک خارجی (گمانم فرانسوی) که دعوت شده بود و چند نفر دیگر. بعضی‌ها اصلا مهم بودند مثل وزیر ارشاد. بعضی‌وقت‌ها هم حوصله‌سربر بودند که بنابراین اجرای طالب‌زاده و نفس موضوع برنامه باید جور آن را به دوش می‌کشید. این پرده‌ی سوم

پرده‌ی چهارم

اما این سه ضلع که برنامه را ساخت، حالا مخاطب‌ و عالم واقع و جهانِ بیرون از کادرِ تلویزیون یا مملکتی که بیرون از آن دیوارها ایستاده است چی؟ آن هم حساب هست؟ باید باشد. راز با مخاطب چه نسبتی غیر از نسبت یک برنامه با مخاطبش برقرار می‌کند؟ مخاطب گیج می‌شود که حرف‌هایی می‌شنود که لااقل با این لحن از تریبون رسمی صدا و سیما نمی‌شنیده و به گفته‌ی خودِ مهمانان داخل برنامه همین حالا هم مواضع رسمی تا حدودی (و به قول آنها بنا به ملاحظاتی) متفاوت است. پس تکلیف مخاطب چیست؟ رسانه‌ای کردنِ این موضوعات قرار است چه بکند؟ آیا مخاطب باید متوجه بشود که نیروهای غربی و صهیونیستی آن پشت‌ها مشغول کارهای بدی هستند و نقشه‌های ناجوری می‌کشند؟ یا این‌که درافغانستان و عراق وضع بدی قرار دارد و امریکا در منطقه در حال سوءاستفاده کردن است؟ یا این‌که سریال‌های خارجی قصد دارند ما را گمراه کنند؟ یا ملک سلیمان قرار است تصویر زندگانی سلیمان بر اساس قرآن باشد؟

واقعیت این است که اکثر حرف‌های راز، حرف‌هایی که به نظر می‌رسد مهم‌ترین مانیفست راز باشد، پیش ازاین زده شده و مخاطب آن‌ها را از بر است. راز قضیه اتفاقا در حواشی حرف‌هاست. در این که مخاطب متوجه می‌شود مثلا در دولت آقای هاشمی چه خبر بوده؟ دولت‌مردان فعلی چه طور برخورد می‌کنند؟ دغدغه‌مندان این قبیل موضوعات مورد حمایت نیستند و و و ...

بنابراین آیا مخاطب دست‌کم در یکی از احتمالاتش نمی پرسد:‌مواضع این برنامه آیا واقعا مواضع دولتمردان و حاکمیت است؟ اگر هست پس این شکایت‌های صریح و سخن از تفاوت میان موضع رسمی و موضع عمومی (آن هم در یک تریبون رسمی مثل صدا و سیما) چیست؟ و اگر نیست، پس این برنامه قرار است چه کند و کدام طیف را راضی نگه‌دارد؟ این پرده‌ی چهارم

پرده‌ی پنجم

بخشی که پیش از تحت عنوان پرده‌ی چهارم مطرح شد، یک سویه‌ی دیگر هم داشت. نه تنها مخاطب، که مسئولین نیز ضلع دیگر این برنامه هستند. در همان پرده بخش‌هایی از سخن گفته شد. تنها مخاطب راز بلاتکلیف نمی‌ماند با هزارسوال بی‌پاسخ. بلکه مسئولین هم (آن هم مسئولینی که در آن برنامه توصیف شدند، با مشاورینی کم‌اطلاع یا بعضا از بیخ پیاده) تکلیف خودشان را با این برنامه قرار است ندانند یا لااقل به این راحتی نسبت مشخص و صریحی با آن برقرار نمی‌کنند. این پرده‌ی پنجم

پرده‌ی ششم

و غرب که موضوع تهاجم این برنامه است، به کار خودش ادامه می‌دهد. این برنامه قرار است قدرت رسانه‌ای ایران را بیدار کند و در برابر غول‌های رسانه‌ای امریکایی قرار دهد. اما سخت‌افزار این اتفاق کجاست؟‌ و بدتر از آن، تفاهم و هم‌دلی کجاست؟ سلیقه‌ها در ایران به ندرت یکدیگر را می‌پذیرند و بیشتر مشغول «تحمل» هم‌دیگرند. نگرشی که طالب‌زاده و بحرانی به ساخت فیلم تاریخی دارند نه تنها با یکدیگر متفاوت است بل به مقادیری بیشتر با نگرش «میرباقری» و مختارنامه‌اش تفاوت دارد و میرباقری هم با سایرین. و به همین نحو سلیقه‌های مختلفی که وجودشان طبیعی است، این سو و آن سو مشغول کار هستند. وقتی در فضایل فیلم ملک سلیمان صحبت می‌شود به پای‌بندی‌اش به واقعیت و اضافه نکردن رمانس به مثابه‌ی یک حکم قطعی از فیلم‌سازی به نحوه‌ی صحیح از آن سخن به میان می‌آید و مسئول سینمایی وقت کشور در آن برنامه از اضافه نکردن «قطام» به ماجرا یا یک همچو چیزی حرف می‌زند که آدم را وا می‌دارد فکر کند: صحیح که ما نوع نگاه خاصی به سینما داریم، ولی آیا نگاه دیگران لزوما غلط است؟

در سخت افزار هم می‌بینیم که یک «مختارنامه»‌چنان پیر صدا و سیما را درآورده که مسئولین صدا و سیما می‌گویند تا مدت‌ها نمی‌توانیم به همچو پروژه‌ی عظیمی دست بزنیم. و این نشان می‌دهد حرکت فرهنگی گسترده برای صدا و سیما یک هدف بلندمدت نیست بلکه یک اقامت‌گاه موقت است. هیچ گاه تمهیدی برای پایین‌آوردنِ هزینه‌های این فیلم‌ها با ساخت‌دکورها و استودیوهای ثابت و همیشگی و تولید فیلم‌نامه‌های انبوه در نظر گرفته نشده. هیچ وقت رسانه تهاجمی نیاندیشیده و به تولید صنعتی دست نزده. بنابراین، سخت‌افزاری عموما در کار نیست. مگر این‌که گاهی فرجی حاصل شود.

پرده‌ی هفتم

بنابراین باید از این برنامه لذت برد. مهم نیست که محتوایش چه اندازه حقیقت دارد یا به حقیقت می‌پیوندد. آن بیرون هنوز عزمی جدی از طرف مسئولین برای تهاجمی‌شدن دیده نمی‌شود. اما ضداجرای طالب‌زاده و بعضی از موضوعات برنامه و گاهی برخی مهمانانش جالب‌اند. پس مخاطب می‌نشیند و بی‌خیال واقعیت از برنامه لذت می‌برد. اگر هم لذت نبرد، فراموش نمی‌کند که ما دست‌کم هنوز هفت شبکه‌ی دیگر داریم.

خلاصه مطلب : 35 درصد از فیلمبرداری «قلاده‌های طلا» به کارگردانی ابوالقاسم طالبی به پایان رسید. امین حیایی، مریلا زارعی، محمدرضا شریفی‌نیا، حمیدرضا پگاه، علی رام نورایی، نیلوفر خوش‌خلق، دکتر محمود عزیزی، حسین سحرخیز، اکبر سنگی، مهدی صبایی، کیانوش گرامی، بهادر زمانی، ونوس مجلسی، داریوش اسدزاده و پوراندخت مهیمن از جمله بازیگران فیلم سینمایی «قلاده‌های طلا» هستند.

فیلمبرداری این فیلم پس از سه ماه پيش توليد، در شهرک آزمایش، باغ فردوس، خیابان قزوین، شهرک غرب، گیشا، چهار راه استانبول، بیمارستان بهمن و افسریه انجام شده است.

تاکنون همه بازیگران، به غیر از مریلا زارعی جلوی دوربین امیر کریمی رفته اند.